Verhaal 2 van het blog ‘In de Praktijk’
“Wat zie je op deze foto?” Een kind. Een jongetje van een jaar of 6. Aan het kleuren op een witte muur. Daarnaast staat een ouder met een corrigerende houding. “Terwijl de ouder niet keek, deed het jongetje iets, wat niet mocht.”
Vertrouwen. Waar is dat? Wat is dat? Vertrouwen komt vanuit onze jonge jaren. Veel van ons kregen te horen, dat als we iets deden, wat niet mocht (meestal buiten het ouderlijk toezicht), dat we niet te vertrouwen zouden zijn. Of werd ons verteld: “Ik kan je ook echt niet alleen laten, want dan…. ”
Niet te vertrouwen
Op de foto deed het jongetje iets wat niet mocht. Vroeger deed jij als kind iets, wat de ander niet wilde. Je kreeg te horen, dat jij niet te vertrouwen was. Je werd niet afgekeurd op wat dééd. Je werd helemaal afgekeurd. Jij was dus niet oké. Daarnaast kreeg je van de gezaghebbende mogelijk ook nog een straf om je te laten voelen wat je op je afroept als je niet in de ogen van een ander niet te vertrouwen bent.
Een persoonlijke diskwalificatie. Dit gaat gemakkelijk gepaard met nare consequenties voor je latere leven.
Jij als kind naar jij als volwassene
Op de foto ziet het jongetje geen ouder die een vraag stelt. De ouder zit in een afdwingende positie, door dreiging en mogelijk ook door het opleggen van consequenties. Herken jij deze situatie in jouw jeugd? Als we in onze jeugd vaker ervaren dat een ouder of een andere belangrijke persoon in ons leven in een afdwingende positie was, zien we vertrouwen als machtsgebruik én als iets wat de ander wel of niet waard is. Als volwassene hebben we op deze manier geleerd dat de uitkomst van vertrouwen van de ander afhankelijk is met name van diens gedrag en natuurlijk van ons oordeel.
We zijn daarmee eigenlijk afhankelijk van wat de ander doet. We moeten blijven vasthouden aan onze eigen criteria, die we geneigd zijn op te willen leggen. We doen dus nu zélf, wat ons is overkomen en wat we als kind ‘geleerd’ hebben.
Vertrouwen
Het gaat daarmee over vertrouwen geven. Alsof we iets te geven hebben. Of dat we iets kunnen toestaan aan de ander. Zo kan het bestaan dat de ander alleen maar iets waar kan maken, wanneer de uitkomst onze criteria en normen behaalt!
Deze aanpak van manier van vertrouwen geven aan een ander leidt onvermijdelijk tot veel teleurstelling. Om te beginnen ervaar je een mentale kramp. Je oefent druk of manipulatie uit. Terwijl je van de andere kant afhankelijk bent van wat de ander doet. De ander ervaart druk en daarbij ook onzekerheid: doe ik het wel goed?
Ik ben dus benieuwd: Wil je echt zo leven?
Draagt het bij aan je geluk en aan het geluk van de ander?
Als je deze twee vragen met ‘nee’ beantwoordt, zit je op een spiritueel dwaalpad. Je bent op zoek.
Is het leven te vertrouwen?
Is de medemens, de mensheid te vertrouwen?
Is mijn familie, is mijn geliefde te vertrouwen?
Tijd voor een nieuwe definitie dus. Een definitie vanuit een volwassen perspectief, met een uitnodiging tot liefdevolle verbinding en tot spirituele groei.
Vertrouwen, niet in de ander, maar in je éigen wijsheid.
Ik schrijf verder aan het volgende verhaal. Het vervolg wordt geschreven, waarschijnlijk terwijl je dit aan het lezen bent..
Lees het eerste blog hier terug
Marc schrijft voor zijn blog ‘In de Praktijk’ over zijn ervaringen in zijn praktijk in Ridderkerk. Over wat hem inspireert en raakt. De blogs zijn hier te lezen op de website. Op de hoogte blijven? Schrijf je in voor de nieuwsbrief. Ook kun je Marc volgen via Instagram @marcaarts.care.
In de Praktijk: het eerste verhaal
Geef een reactie